Vergeven kan bevrijden
Vergeven en verzoening: is dat mogelijk? “ was het thema van de bijeenkomst van het Spiritueel Cultureel Centrum op 15 oktober. Aanleiding was dat paus Franciscus 2016 uitriep tot jaar van de barmhartigheid.
Nelson Mandela was in staat om na 26 jaar gevangenschap te vergeven. Dat stelde hem in staat om met de blanke regering een nieuw Zuid-Afrika vorm te geven. Het voorbeeld kwam van Trudy Vester, geestelijk verzorger van de gevangenis in Lelystad, die in haar inleiding een boeiende inkijk gaf in het leven van een gevangene en haar werk in de gevangenis. Dat leven in de gevangenis is strikt gereglementeerd en is allerminst een hotel. Een gevangene verschilt niet zo veel van ons; hij verlangt zoals ieder mens naar geluk, vrienden, warmte, respect.
Is het mogelijk de man te vergeven die je dochter heeft vermoord, zoals Jacques Beemsterboer, de andere inleider, overkwam? Zijn veelbelovende 20-jarige dochter Nadine, één brok levenslust en energie, werd 10 jaar geleden vermoord door haar ex-vriend. Dat had een enorme impact op zijn gezin. Hoe moeilijk vergeven is, hangt af van de ernst van het misdrijf en ook van de houding van de dader: toont hij spijt? Het kan in ieder geval vele jaren duren voordat contact met de dader mogelijk is, zo maakte Beemsterboer duidelijk in zijn indringende verhaal. Het verschilt ook per persoon of je kunt vergeven. Vergeving kan soms een ‘genade’ zijn, vertelde een aanwezige; het wordt je dan ‘gegeven’ dat je kunt vergeven. Niet alleen voor de dader, ook voor slachtoffers kan vergeving bevrijdend werken, want als slachtoffer word je minder ‘gevangene’ van je eigen pijn of wrok. Vergeven kan dus helen, ook al zal het verdriet nooit verdwijnen.
De opbrengst van de ochtend – en van de tweede collecte op de vorige zondag – gingen naar de Nadine Foundation die Jacques Beemsterboer en zijn vrouw Wanda oprichtten. De Foundation, die zich richt op de preventie van geweld, is voor hen een manier om het verlies van hun dochter te verwerken en toch weer een zin te geven aan hun verdere leven.
Huib Klamer
100 mensen zingen psalmen van Oomen-Oosterhuis
Voor een goed gevulde kerk op ’t Zand presenteerde componist en dirigent Antoine Oomen samen met zijn koor ‘Voor nieuwe Nederlandse religieuze muziek’, op 16 oktober j.l. enthousiast en bevlogen 20 door hem op nieuwe muziek gezette psalmen. Deze liederen maken deel uit van zijn project om uiteindelijk alle 150 psalmen, op de teksten van schrijver/dichter Huub Oosterhuis, uit te brengen. Een uitstekende manier voor ons om nader kennis te nemen van de rijkdom van de psalmen, te genieten van de teksten en de muziek. Je kunt ervaren hoe tekst en muziek elkaar versterken. Het meezingkarakter brachten de aanwezigen duidelijk ten gehore, daarbij gesteund door een goede akoestiek van het kerkgebouw. De waardering voor de uitvoering bleek uit het langdurig applaus.
Cor Scholten
Een zachte dood sterven
Zorg voor onze doden is het zevende werk van barmhartigheid dat pas in de Middeleeuwen is toegevoegd aan de zes werken van barmhartigheid die Jezus in het Mattheüsevangelie noemt. Zorg voor de doden was in de door pest geteisterde Middeleeuwen een gevaarlijke bezigheid. Volgens het bijbelboek Tobit moeten we onze doden met waardigheid begraven. Hoe we dat doen is erg cultuurbepaald, zo vertelde Ellen Hogema, pastoraal werker van de parochie, op 12 november op de bijeenkomst van het Spiritueel Cultureel Centrum, in de Heilige Geestkerk. “ In andere culturen zoals de Philippijnen en Latijns-Amerika, leven de mensen met hun doden. Het komt voor dat een familie op en rond het graf jaarlijks bijeenkomt en ervaringen uitwisselt. En zo de overledenen informeert en betrekt in het familieleven. “ Afscheid nemen van een stervende verandert ons ook zelf, doet ons beseffen dat het leven niet maakbaar is.
Ukediene Schulp, begeleider bij sterven, uitvaart en rouw benadrukte, benadrukte dat de dood van dierbaren ons dichter kan brengen bij onze eigen kern, bij de essentie van ons leven. Ukediene vertelde concreet hoe we aanwezig kunnen zijn bij een stervende. “We komen in een andere energie, kunnen deelgenoot worden van het mysterie waarin de stervende overgaat in een ander levenstoestand – wat die toestand ook is. Wat we kunnen doen voor de stervende: ons hart openen, hem of haar omringen met onze liefde. Vanuit een houding van dankbaarheid en mildheid, ook jegens al de tekorten en rafelranden die er in een leven vaak waren. We hoeven niet bang te zijn voor onze gevoelens en emoties. Geen schroom te voelen om elkaar in de ogen te zien, dingen te zeggen en ook om onze onmacht te tonen.”
De bijeenkomst was met 40 personen goed bezocht en werd omlijst met pianomuziek en klankschalen. Na afloop konden we bij een kop koffie en een ‘troostbroodje’ kijken op de nuttige informatietafel met boeken en oliën en een opbaring met een baar en wade op verkoelende graszoden.
Huib Klamer