Zorg voor onze doden is het zevende werk van barmhartigheid dat pas in de Middeleeuwen is toegevoegd aan de zes werken van barmhartigheid die Jezus in het Mattheüsevangelie noemt. Zorg voor de doden was in de door pest geteisterde Middeleeuwen een gevaarlijke bezigheid. Volgens het bijbelboek Tobit moeten we onze doden met waardigheid begraven.
Hoe we dat doen is erg cultuurbepaald, zo vertelde Ellen Hogema, pastoraal werker van de parochie, op 12 november op de bijeenkomst van het Spiritueel Cultureel Centrum, in de Heilige Geestkerk. “ In andere culturen zoals de Philippijnen en Latijns-Amerika, leven de mensen met hun doden. Het komt voor dat een familie op en rond het graf jaarlijks bijeenkomt en ervaringen uitwisselt. En zo de overledenen informeert en betrekt in het familieleven. “ Afscheid nemen van een stervende verandert ons ook zelf, doet ons beseffen dat het leven niet maakbaar is.
Ukediene Schulp, begeleider bij sterven, uitvaart en rouw benadrukte, benadrukte dat de dood van dierbaren ons dichter kan brengen bij onze eigen kern, bij de essentie van ons leven. Ukediene vertelde concreet hoe we aanwezig kunnen zijn bij een stervende. “We komen in een andere energie, kunnen deelgenoot worden van het mysterie waarin de stervende overgaat in een ander levenstoestand – wat die toestand ook is. Wat we kunnen doen voor de stervende: ons hart openen, hem of haar omringen met onze liefde. Vanuit een houding van dankbaarheid en mildheid, ook jegens al de tekorten en rafelranden die er in een leven vaak waren. We hoeven niet bang te zijn voor onze gevoelens en emoties. Geen schroom te voelen om elkaar in de ogen te zien, dingen te zeggen en ook om onze onmacht te tonen.”
De bijeenkomst was met 40 personen goed bezocht en werd omlijst met pianomuziek en klankschalen. Na afloop konden we bij een kop koffie en een ‘troostbroodje’ kijken op de nuttige informatietafel met boeken en oliën en een opbaring met een baar en wade op verkoelende graszoden.
Huib Klamer